Na 5 maanden was het eindelijk weer zo ver, Duc en ik gingen weer op pad voor een wedstrijdje! Tot mijn spijt hebben we bijna het gehele binnenseizoen moeten missen, halverwege november kreeg Duc last van vreemde plekken aan de zijkant van zijn benen. Na meerdere bezoeken aan de dierenarts kon er nog steeds geen diagnose gesteld worden en ook diverse middeltjes, medicijnen en zalfjes zorgde niet voor de oplossing. Uiteindelijk heb ik Duc gewassen met anti-mijt shampoo en met succes! Gelukkig zijn Duc z’n benen weer volledig hersteld, nog hier en daar wat littekenweefsel maar het gaat de goede kant op. Helaas heeft onze training hierdoor ook op een laag pitje gestaan, maar we zijn de draad weer aan het oppakken!
Een vliegende start
De B rubriek zijn we, voorafgaand aan het benen-drama, doorgevlogen. De punten lagen gemiddeld rond de 200 en veel stalgenoten vonden het tijd dat Duc en ik de overstap maakte naar het L1 proef. Ik vond het spannend, hallo het L1! Kom ik gewoon zomaar de B door met vlag en wimpel. Hier durfde ik vroeger bij de aanschaf van Duc alleen maar over te dromen. In november waagde ik de gok naar het L1, de benen van Duc werkte niet mee, hij was stijf en alles wees erop dat hij er last van had. Toch zijn we gestart, één proef B en daarna één proef L1. Ondanks de stijfheid liep Duc braaf z’n rondje, zelfverzekerd reden we de B proef, die ging goed. Gevolgd door de L1 proef. Om die laatste proef goed te noemen is overdreven, maar slecht was het ook niet. Helaas werd ons gevoel niet bevestigd; 182 voor de B en 169 voor het L1. Stiekem baalde ik: ‘maar 182 voor de B? Ik had er nog wel z’n goed gevoel bij!’
Match time!
Vorige week had ik mij laten overhalen om weer te starten, de trainingen gingen immers goed, dus waarom ook niet. Mijn plan was weer hetzelfde als vorige keer; een combinatie van een B en L1 proef, gewoon voor het vertrouwen. Maar waarom niet ‘gewoon’ twee keer een L1 proef rijden? Ach, waarom ook niet. Op zondag was het zo ver, Esmiralda en ik gingen samen met onze pony’s (pony-power) starten tussen de paarden in het L1. Vandaag stonden de officiële KNHS geadviseerde proeven op het programma: proef 9 en proef 10.
Groenraven ligt bij onze stal op steenworp afstand, hier worden iedere week KNHS wedstrijden verreden. Ik ga hier graag op wedstrijd; lekker dichtbij, goede bodem, lopend erheen, snel thuis en niet al te grote republieken. Tijdens het binnenseizoen is er een losrijbak van 20x20m beschikbaar, niet heel ruim om lekker los te rijden, vooral niet als het wat drukker is. Dan ben ik meer bezig met andere ruiters dan met mijzelf. Ik rij dan graag buiten los, in alle rust en ruimte, om de ontspanning te vinden die ik van Duc verwacht voordat we echt aan het werk gaan.
Doelen stellen
“Bij je training of wedstrijd één doel stellen en daarop focussen” Aldus Chrystel, mijn oud stalgenootje. Bij iedere wedstrijd stel ik mijzelf een doel: ontspanning, meer eraan durven rijden, blijven ademen of gewoon lol hebben en genieten. Ook zo voor deze wedstrijd, mijn doel? Ontspannen rond rijden en mijn onderdelen netjes uitvoeren, klinkt als een goed doel toch?
bij je training of wedstrijd één doel stellen en daarop focussen
Mijn idee om buiten los te rijden viel helaas meteen in het water, er stonden paarden in de paddock naast de bak en Duc liet zich weer lekker meeslepen in hun enthousiasme bij het zien van een vreemd paard. Oké, dan toch maar binnen losrijden. Het was gezellig druk in het bakje, hoewel ik graag op een volte rij tijdens de trainingen, is het in z’n 20x20m toch heel anders. Ik heb er thuis al stiekem best moeite mee om rekening te houden met andere ruiters in de bak, laat staan in dit kleine ding.
Helaas kreeg ik Duc niet ontspannen genoeg om hem lekker aan het werk te zetten, ik kreeg aan de voorkant geen verbinding, niks nada noppes. Hij reageerde overprikkelt, maar ik wilde ook weer niet teveel van hem verwachten na bijna een half jaar geen wedstrijd gereden te hebben. In plaats van naar voren te rijden, reed ik hem terug, op zijn vertrouwde tempo. Zo loopt hij altijd relaxt, veel te langzaam, maar wel ontspannen. De proeven gingen aardig, Duc liep zijn rondje, ik kon nog ademen en ik kon een vinkje zetten bij mijn doelstelling voor deze wedstrijd. Oké, ik had een slordigheidsfoutje; iets te vroeg uit galop terug naar draf. Maar achteraf had de jury dat niet eens gezien.
Leuk geprobeerd
Terug op stal snel de knotjes eruit, alles opruimen en terug voor de prijsuitreiking. Ik wist natuurlijk al dat ik daar niet voor ging, geef mij maar mijn punten, voorlopig zal ik niet meerijden in de top 3. Onderweg ga je toch nadenken: ‘wat voor punten zou ik hebben?’. Stiekem hoop je op het beste, misschien zelfs wel een winstpuntje. Laten we eerlijk zijn, zo goed ging het niet, maar zo slecht toch ook niet? Aan dit laatste twijfelde ik enorm toen ik mijn protocollen ontving. L1 Proef 9: 169,5 punten en L1 proef 10: 172 punten. Veel onvoldoendes; vijven en zelfs vieren. Gelukkig was de jury royaal geweest met commentaar, daar ga ik met veel plezier mee aan de slag. Beide proeven; impuls verlies. Hier kon ik haar niet anders dan gelijk in geven. Balen van de punten, maar onze eerste wedstrijd is een feit!
Afgelopen training zijn we hier direct mee aan de slag gegaan. Van achter naar voren. Oja en hij mag niet in zijn eigen slome tempo lopen. Lastig, want ik vind dit ook wel een lekker tempo ;-). Komende week doen we mee aan een proefgerichte clinic (voor het eerst in onze carrière). En ik kijk nu al uit naar de volgende wedstrijd om de jury te verbazen met Duc z’n rijkunsten. Nu nog die van mij verbeteren en de innerlijke rust vinden om het beste uit mijn topper naar boven te halen. Laat het buitenseizoen maar komen!
Liefs Lieve